engels02przyczynydokrytyki, Książki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Fryderyk Engels
Karola Marksa
„Przyczynek do krytyki
ekonomii politycznej”
Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (Uniwersytet Warszawski)
WARSZAWA 2006
Fryderyk Engels – Karola Marksa „Przyczynek do krytyki ekonomii politycznej” (1859 rok)
Niniejszy artykuł Fryderyka Engelsa (tytuł
oryginału: „Karl Marx «Zur Kritik der politischen
Ökonomie»”) został napisany w dniach 3-15
sierpnia 1859 r. z okazji wydania pracy Karola
Marksa pt. „Przyczynek do krytyki ekonomii
politycznej” (Zeszyt pierwszy, Franz Duncker,
Berlin 1859) i wydany w piśmie „Das Volk” nr 14
z 6 sierpnia 1859 r. (część I) i nr 16 z 20 sierpnia
tegoż roku (część II).
Podstawa niniejszego wydania: Karol Marks,
Fryderyk Engels, „Dzieła”, tom 13, wyd. Książka i
Wiedza, Warszawa 1966.
Artykuł z niemieckiego przetłumaczył Jerzy
Nowacki.
- 2 -
© Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)
www.skfm-uw.w.pl
Fryderyk Engels – Karola Marksa „Przyczynek do krytyki ekonomii politycznej” (1859 rok)
I
Niemcy już dawno dowiedli, że we wszystkich dziedzinach wiedzy dorównują innym
cywilizowanym narodom, a w większości tych dziedzin nawet nad nimi górują. Jedna tylko nauka nie miała
wśród swych koryfeuszy ani jednego niemieckiego nazwiska: ekonomia polityczna. Przyczyna jest jasna.
Ekonomia polityczna stanowi teoretyczną analizę nowoczesnego społeczeństwa burżuazyjnego, a więc z
góry zakłada istnienie rozwiniętych stosunków burżuazyjnych, stosunków, których powstanie w Niemczech
było zahamowane na całe stulecia od czasu ruchów reformacyjnych i wojen chłopskich, a zwłaszcza od
wojny trzydziestoletniej. Oderwanie Holandii od Rzesz
wyparło Niemcy z handlu światowego i
ograniczyło z góry ich rozwój przemysłowy do najniklejszych rozmiarów; a kiedy Niemcy tak mozolnie i
powoli przychodzili do siebie po spustoszeniach wojen domowych, kiedy całą swą energię obywatelską,
której nigdy nie mieli za dużo, zużywali w bezpłodnej walce z granicami celnymi i z obłędnymi przepisami
handlowymi, jakie każde książątko i każdy baron Rzeszy narzucał przemysłowi swych poddanych, kiedy
miasta Rzeszy marniały w ciasnocie cechowości i patrycjatu – w tym samym czasie Holandia, Anglia i
Francja zdobywały pierwsze miejsca w handlu światowym, zakładały kolonię za kolonią i doprowadziły
przemysł manufakturowy do najwyższego rozkwitu, aż wreszcie Anglia wysunęła się na czoło
nowoczesnego burżuazyjnego rozwoju dzięki parze, która dopiero nadała wartość angielskim pokładom
węgla i rudy żelaznej. Ale dopóki trzeba było prowadzić walkę z tak śmiesznie przestarzałymi
pozostałościami średniowiecza jak te, które aż do 1830 r. krępowały materialny burżuazyjny rozwój
Niemiec, nie było możliwe powstanie niemieckiej ekonomii politycznej. Dopiero po założeniu Związku
Celneg
Niemcy znaleźli się w sytuacji, w której mogli przynajmniej
zrozumieć
ekonomię polityczną.
Jakoż od tego czasu zaczął się import angielskiej i francuskiej ekonomii na użytek niemieckiego
mieszczaństwa. Niebawem uczoność i biurokratyzm zawładnęły tym importowanym materiałem i
przerobiły go w sposób nie przysparzający wiele zaszczytu „duchowi niemieckiemu”. Pstre towarzystwo
parających się pisaniem rycerzy przemysłu, kupców, bakałarzy i biurokratów stworzyło wtedy niemiecko-
ekonomiczną literaturę, która pod względem banalności, powierzchowności, bezmyślności, rozwlekłości i
plagiatorstwa ma odpowiednik tylko w powieści niemieckiej. Wśród ludzi o celach praktycznych powstała
naprzód szkoła przemysłowców-protekcjonistów, których autorytet, List, dał bądź, co bądź najlepszą część
tego, co wyprodukowała niemiecka burżuazyjna literatura ekonomiczna, chociaż całe jego sławne dzieło
jest przepisane od Francuza Ferriera, teoretycznego twórcy systemu kontynentalneg
Kierunkowi temu w
latach czterdziestych przeciwstawiła się szkoła wolnego handlu utworzona przez kupców z prowincji
nadbałtyckich, którzy z dziecinną, acz niebezinteresowną wiarą powtarzali argumenty angielskich
freetraderów. Wreszcie wśród bakałarzy i biurokratów, którym wypadło zajmować się teoretyczną stroną tej
nauki, mieliśmy zasuszonych, bezkrytycznych zbieraczy zielników w rodzaju pana Raua, mędrkujących
spekulatywnych filozofów, tłumaczących zagraniczne twierdzenia na niestrawny język heglowski, jak np.
pan Stein, albo beletrystycznych zbieraczy kłosów na niwie „kulturalno-historycznej”, jak pan Riehl.
1
Holandia w latach 1477-1555 należała do Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Przy podziale Cesarstwa w
1555 r. Holandia dostałą się Hiszpanii. W rewolucji burżuazyjnej w drugiej połowie XVI stulecia Holandia uwolniła się od
hiszpańskiego panowania i stałą się niezależną republiką burżuazyjną.
Wskutek oderwania Holandii od Św. Cesarstwa Rzymskiego Niemcy straciły najważniejsze drogi handlu morskiego i były
zależne od handlu pośredniczącego Holendrów, co miało negatywny wpływ na rozwój ekonomiczny Niemiec.
– Red.
2
Związek Celny
(Prusko-niemiecki Związek Celny) – zjednoczenie gospodarczo-polityczne państw niemieckich pod egidą
Prus, którego celem było zniesienie ceł wewnętrznych i wspólne regulowanie ceł granicznych. Utworzony 1 stycznia 1834 r.,
obejmował 18 państw niemieckich z 23 milionami mieszkańców. Austria i niektóre państwa południowoniemieckie nie
przystąpiły do Związku Celnego.
– Red.
3
Blokada kontynentalna
(
System kontynentalny
) – gdy flota francuska została rozgromiona przez Anglików (Trafalgar),
Napoleon I próbował zwyciężyć Anglię za pomocą blokady gospodarczej. W tym celu stworzył tzw. system kontynentalny. W
dekrecie, który wydał on 21 listopada 1806 r. w Berlinie, czytamy: „Brytyjskie wyspy objęte są blokadą... handel i wszelkie
stosunki z wyspami brytyjskimi są zakazane”. Wszyscy wasalowie Francji, jak i jej sprzymierzeńcy stosowali się do dekretu.
Blokada gospodarcza skończyła się wraz z klęską Napoleona w Rosji.
– Red.
- 3 -
© Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)
www.skfm-uw.w.pl
Fryderyk Engels – Karola Marksa „Przyczynek do krytyki ekonomii politycznej” (1859 rok)
Wszystko to złożyło się ostatecznie na kameralistyk
na polewaną sosem eklektyczno-ekonomicznym
kaszę wszelakich różności, pożytecznych dla referendarza stającego do egzaminu państwowego.
Gdy mieszczaństwo, bakałarze i biurokraci w Niemczech jeszcze się w ten sposób mozolili, aby
wykuć na pamięć i wyjaśnić sobie do pewnego stopnia pierwsze elementy ekonomii angielsko-francuskiej
jako nietykalne dogmaty, wystąpiła na arenę niemiecka partia proletariacka. Całe jej teoretyczne istnienie
wywodzi się ze studiów nad ekonomią polityczną, i od chwili jej wystąpienia datuje się również naukowa,
samodzielna
niemiecka ekonomia polityczna
. Ta niemiecka ekonomia opiera się w swej istocie na
materialistycznym pojmowaniu dziejów
, którego podstawowe zarysy wyłożone są zwięźle w przedmowie
do cytowanego wyżej dzieła
Przedmowa ta w zasadniczej swej części była już wydrukowana w gazecie
„Das Volk”, toteż tam odsyłamy czytelnika. Rewolucjonizującym odkryciem nie tylko dla ekonomii, lecz
dla wszystkich nauk historycznych (a wszystkie nauki, które nie są naukami przyrodniczymi, są naukami
historycznymi) było twierdzenie, że „sposób produkcji życia materialnego warunkuje społeczny, polityczny
i duchowy proces życia w ogóle”, że wszelkie stosunki społeczne i państwowe, wszelkie systemy religijne i
prawne, wszelkie poglądy teoretyczne, zjawiające się w dziejach, można zrozumieć tylko wtedy, jeżeli się
rozumie materialne warunki życia odpowiedniej epoki i jeżeli się je wyprowadza z tych materialnych
warunków. „Nie świadomość ludzi określa ich byt, lecz przeciwnie, ich byt społeczny określa ich
świadomość”. Twierdzenie to jest tak proste, że powinno być zrozumiałe samo przez się dla każdego, kto
nie utknął w idealistycznym oszustwie. Ale sprawa ta ma nader rewolucyjne konsekwencje nie tylko dla
teorii, lecz także dla praktyki. „Na określonym szczeblu swego rozwoju materialne siły wytwórcze
społeczeństwa popadają w sprzeczność z istniejącymi stosunkami produkcji lub – co jest tylko prawnym
tego wyrazem – ze stosunkami własności, w obrębie których się dotąd rozwijały. Z form rozwoju sił
wytwórczych stosunki te zamieniają się w ich kajdany. Wówczas następuje epoka
rewolucji społecznej
.
Wraz ze zmianą podstawy ekonomicznej odbywa się, szybciej lub wolniej, przewrót w całej olbrzymiej
nadbudowie... Burżuazyjne stosunki produkcji są ostatnią antagonistyczną formą społecznego procesu
produkcji – antagonistyczną nie w sensie antagonizmu indywidualnego, lecz w sensie antagonizmu
wyrastającego ze społecznych warunków życia jednostek – a siły wytwórcze, rozwijające się w łonie
społeczeństwa burżuazyjnego, stwarzają zarazem materialne warunki rozwiązania tego antagonizmu”. Przy
dalszym więc rozwinięciu naszej materialistycznej tezy i przy zastosowaniu jej do teraźniejszości
natychmiast otwiera się przed nami perspektywa potężnej rewolucji, najpotężniejszej rewolucji wszystkich
czasów.
Okazuje się przecież od razu przy bliższym rozważeniu, że to pozornie tak proste twierdzenie, iż
świadomość ludzi zależy od ich bytu, a nie odwrotnie – już w swych pierwszych wnioskach bije wprost we
wszelki idealizm, nawet najbardziej ukryty. Neguje ono wszelkie tradycyjne i zakorzenione poglądy na
wszystko, co historyczne. Upada cały tradycyjny sposób rozumowania politycznego; patriotyczna
szlachetność wzdryga się z oburzeniem przed takim bezecnym pojmowaniem. Nowy sposób widzenia
rzeczy napotkał zatem nieunikniony opór nie tylko wśród przedstawicieli mieszczaństwa, ale też wśród
masy socjalistów francuskich, którzy chcieliby wyważyć świat z posad za pomocą czarodziejskiej formuły:
liberté, égalité, fraternité. Ale największy gniew wzbudził on w niemieckich wulgarno-demokratycznych
krzykaczach. Mimo to z upodobaniem próbowali oni w plagiatorski sposób eksploatować nowe idee,
wykazując przy tym jednak wyjątkowe ich niezrozumienie.
Rozwinięcie materialistycznego pojmowania chociażby na jednym tylko przykładzie historycznym
było pracą naukową wymagającą długoletnich spokojnych studiów, gdyż jest rzeczą oczywistą, że samymi
frazesami nic się tu nic osiągnie, że tylko obfity, krytycznie przejrzany, w pełni opanowany materiał
historyczny da możność rozwiązania takiego zadania. Rewolucja lutowa rzuciła naszą partię na arenę
polityczną, a tym samym uniemożliwiła jej pracę w kierunku czysto naukowym. Mimo to ów zasadniczy
pogląd przewija się czerwoną nicią poprzez całe piśmiennictwo partii. W tych wszystkich pracach
4
Kameralistyka
czy też
nauki kameralne
– wiedza o administracji, skarbowości i gospodarczych sprawach, wykładana na
uniwersytetach szeregu krajów europejskich w średniowieczu i w późniejszych czasach.
– Red.
5
Tj. w Przedmowie do „Przyczynku do krytyki ekonomii politycznej” Karola Marksa.
– Red.
- 4 -
© Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)
www.skfm-uw.w.pl
Fryderyk Engels – Karola Marksa „Przyczynek do krytyki ekonomii politycznej” (1859 rok)
udowadniano w każdym poszczególnym wypadku, że akcja wynikała za każdym razem z bezpośrednich
materialnych pobudek, a nie z towarzyszących im frazesów, że, na odwrót, frazesy polityczne i prawnicze
wynikały z pobudek materialnych, podobnie jak akcja polityczna i jej wyniki.
Gdy po klęsce rewolucji 1848-49 r. nastąpił taki okres, kiedy oddziaływanie na Niemcy z zagranicy
stawało się coraz bardziej niemożliwe, partia nasza pozostawiła teren swarów emigracyjnych – gdyż taka
była jedyna możliwa akcja – wulgarnej demokracji. Kiedy ta z rozkoszą uprawiała wzajemne nagonki, dziś
wodząc się za łby, by jutro się bratać, a pojutrze znowu prać swą brudną bieliznę przed oczami całego
świata, gdy żebrząc przeciągała przez całą Amerykę, aby potem z okazji podziału paru zdobytych talarów
wywołać od razu nowy skandal – nasza partia była rada, że uzyskała trochę spokoju dla studiów. Jej
ogromna przewaga polegała na tym, że za podstawę teoretyczną miała nowy pogląd naukowy, którego
opracowanie przysparzało jej dość roboty; już choćby dlatego nie mogła nigdy upaść tak nisko, jak „wielcy
mężowie” emigracji.
Pierwszym owocem tych studiów jest leżąca przed nami książka.
II
W takiej pracy jak niniejsza nie może być mowy o jakiejś tylko urywkowej krytyce poszczególnych
rozdziałów ekonomii politycznej, o odosobnionym traktowaniu tej lub innej spornej kwestii ekonomicznej.
Przeciwnie, zadaniem takiej pracy jest raczej w samym jej założeniu systematyczne ogarnięcie całego
kompleksu wiedzy ekonomicznej, konsekwentne rozwinięcie praw burżuazyjnej produkcji i burżuazyjnej
wymiany. Skoro ekonomiści są tylko tłumaczami i apologetami tych praw, rozwinięcie to jest zarazem
krytyką całej literatury ekonomicznej.
Od śmierci Hegla nie podjęto bodaj próby rozwinięcia jakiejś nauki w jej własnym wewnętrznym
związku. Oficjalna szkoła heglowska przyswoiła sobie z dialektyki mistrza tylko manipulowanie
najprostszymi chwytami, stosując je do wszystkich spraw w ogóle i do każdej z osobna, częstokroć z
pocieszną nieporadnością. Cała spuścizna heglowska sprowadzała się dla tej szkoły do prostego szablonu,
za pomocą którego konstruowano dowolnie każdy temat, oraz do rejestru wyrazów i zwrotów, które
przeznaczone były tylko do tego, by je w odpowiedniej chwili wstawić tam, gdzie brakowało myśli i
pozytywnej wiedzy. Wynik był taki, że, jak powiedział pewien profesor z Bonn, ci hegliści nie rozumieli się
na niczym, ale mogli o wszystkim pisać. Tak to i wyglądało. Wszelako ci panowie, pomimo zadowolenia z
siebie, tak dalece zdawali sobie sprawę ze swej słabości, że się trzymali możliwie z dala od wielkich
zagadnień; stara pedantyczna nauka zachowywała swoje pozycje dzięki swej przewadze w pozytywnej
wiedzy; i dopiero gdy Feuerbach dokonał porachunku z pojęciami spekulatywnymi, heglizm stopniowo
obumarł i zdawało się, że w nauce zaczęło się na nowo panowanie dawnej metafizyki z jej nieruchomymi
kategoriami.
Miało to swoją oczywistą przyczynę. Po reżymie heglowskich diadochów
który ugrzązł w czystej
frazeologii, nastąpiła z natury rzeczy epoka, kiedy pozytywna treść wiedzy uzyskała ponownie przewagę
nad jej stroną formalną. Ale jednocześnie Niemcy rzuciły się z nadzwyczajną energią, odpowiadającą ich
potężnemu burżuazyjnemu rozwojowi po roku 1848, na nauki przyrodnicze; a wraz z wejściem w modę
tych nauk, w których kierunek spekulatywny nigdy nie miał poważniejszego znaczenia, wtargnął znowu
stary metafizyczny sposób myślenia, dochodząc aż do najskrajniejszej płaskości w guście Wolffa.
Zapomniano o Heglu, rozwinął się nowy materializm przyrodniczy, który pod względem teoretycznym nie
różni się prawie wcale od materializmu XVIII wieku, a góruje nad nim głównie tylko ze względu na
bogatszy materiał przyrodniczy, zwłaszcza z dziedziny chemii i fizjologii. U Büchnera i Vogta znajdujemy
6
Heglowscy diadochowie
– aluzja do prawicowych heglistów, którzy w latach trzydziestych i czterdziestych XIX w. zajmowali
wiele katedr na niemieckich uniwersytetach i z nich atakowali przedstawicieli radykalnych kierunków w filozofii. Prawicowi
hegliści interpretowali teorie Hegla w duchu reakcyjnym.
Diadochowie
– dowódcy wojskowi w armii Aleksandra Wielkiego, którzy po jego śmierci walczyli ze sobą o podział jego
państwa.
– Red.
- 5 -
© Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)
www.skfm-uw.w.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]