czy pedofilia jest uleczalna, literatura lub makulatura, Dokumenty przeróżniste, kwestie pedofilskie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Seksuologia Polska 2008, 6, 1, 33–38
Copyright © 2008 Via Medica, ISSN 1731–667
William L. Marshall,
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
P R A C A P O G L Ą D O W A
Czy pedofilia jest uleczalna?
Wyniki badań północnoamerykańskich
Are pedophiles treatable? Evidence from North American studies
William L. Marshall
Rockwood Psychological Services, Psychology and Psychiatry, Queen’s University
Tłumaczenie: Anna Jakima
Streszczenie
W artykule opisano w skrócie zagadnienia dotyczące pedofilii i związanych z nią zainteresowań seksual-
nych, następnie przedstawiono dowody wskazujące na to, że można skutecznie leczyć pedofilię.
Opierając się na dowodach, wskazuje się, że seksualne zainteresowanie pedofilów dziećmi można skutecz-
nie zastąpić przez mocniejsze seksualne zainteresowanie dorosłymi. Badanie opisane w tym artykule rów-
nież dowodzi, że leczenie pedofilów oraz innych, niewykazujących skłonności pedofilskich, molestujących
dzieci znacznie redukuje skłonność do wykorzystywania nieletnich.
Seksuologia Polska 2008; 6 (1): 33–38
Słowo kluczowe: pedofilia, leczenie
Abstract
This paper briefly reviews the concepts of pedophilia and sexual interests and then describes evidence
indicating that it is possible to effectively treat pedophiles. Evidence indicates that the sexual interests
of pedophiles in children can be effectively replaced by a stronger sexual interest in adults. The studies
reported in this paper also reveal that treating pedophiles, as well as other nonpedophilic child molesters,
markedly reduces their propensity to abuse children.
Polish Sexology 2008; 6 (1): 33–38
Key words: pedophilia, treatment
Wstęp
dokonać, należy najpierw przyjrzeć się bliżej same-
mu pojęciu pedofilii.
Niektórzy klinicyści wyrażają pogląd, że pedofilia
jest nieuleczalna. W pewnych przypadkach mówi się,
że pedofile poddani leczeniu nie zmniejszą swoich
skłonności do wykorzystywania dzieci. Alternatywna,
a jednocześnie bardziej radykalna forma poglądu
o nieuleczalności pedofilii głosi, że specyficzne sek-
sualne zainteresowanie dziećmi jest niezmienne.
Z takiego punktu widzenia wynika, że najlepsze, co
można osiągnąć dzięki leczeniu, to nauczyć pedofi-
lów kontroli nad swoimi dewiacyjnymi zachowania-
mi seksualnymi. W niniejszej pracy zostaną opisane
dowody przeczące obu tym tezom, jednak, by tego
Definicja pedofilii
Podręcznik Diagnostyki i Statystyki
(DSM,
Diagno-
stic and Statistical Manual of Mental Disorders
) wy-
dany przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatrycz-
ne (APA,
American Psychiatric Association
) służy za-
równo w Ameryce Północnej, jak i w wielu innych kra-
jach nakierowywaniu metod diagnostycznych przez
zapewnienie definiujących kryteriów wszystkich za-
burzeń.
Diagnoza pedofilii według DSM nie dotyczy każ-
dego, kto molestuje dzieci. Nawet w jednym z pierw-
szych podręczników DSM [1] zwrócono uwagę na to,
że „pojedyncze akty seksualne z dziećmi nie są pod-
stawą do zdiagnozowania pedofilii”.
Adres do korespondencji: William L. Marshall, O.C., Ph.D., F.R.S.C.
Rockwood Psychological Services,
303 Bagot Street, Suite 403
Kingston, ON K7K 5W7 Canada
Nadesłano: 22.10.2007
Przyjęto do druku: 12.12.2007
www.seksuologia.med.pl
33
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
Adres do korespondencji:
Seksuologia Polska 2008, tom 6, nr 1
Zgodnie z DSM-IV [2], pojęcie pedofilii stosowa-
no w odniesieniu do tych pacjentów wykorzystujących
seksualnie dzieci, którzy mieli „nawracające silne
pragnienia seksualne oraz podniecające ich fanta-
zje seksualne dotyczące zachowań seksualnych
z niedojrzałym płciowo dzieckiem lub dziećmi”, DSM-
-III-R [3]. Większość naukowców zinterpretowała to
następująco — pedofilia była ograniczona tylko do
tych molestujących dzieci, którzy przyznają się, czy
też tych, których ocena wskazuje na ciągłe zaintere-
sowanie seksualne (czy też orientację seksualną)
wobec dzieci [4]. Publikacja DSM-IV [2, s. 528] po-
szerzyła tę definicję o „zachowania związane z ak-
tywnością seksualną z niedojrzałym płciowo dziec-
kiem lub dziećmi”.
Uzupełnienie dotyczące zachowań powoduje pro-
blemy, ponieważ sugeruje, że każda osoba, która ma
stosunki seksualne z dziećmi, jest pedofilem. Jednak
diagnostycy wciąż rozróżniają molestujących jako
pedofilów i nie-pedofilów na podstawie nieustanne-
go i wyraźnego pociągu do małoletnich. Diagnozują-
cy powinien przeprowadzić test oceniający zaintere-
sowania seksualne albo wnioskować na podstawie
informacji uzyskanych od sprawcy przestępstwa wy-
korzystywania małoletnich i ich przedstawienia pod-
czas wywiadu. Drugi ze sposobów może nastręczać
trudności, ponieważ przestępcy seksualni nie są za-
zwyczaj godnymi zaufania sprawozdawcami — moż-
na być pewnym obniżenia prawdziwości wywiadu.
Zatem w klinice, gdy tylko jest to możliwe, oceniając
zainteresowania seksualne, należy opierać się na wy-
nikach testów fallometrycznych [5].
Testy fallometryczne (zwane również prąciową
pletyzmografią lub PPG) polegają na pokazywaniu
badanemu różnorodnych podniecających obrazów
przedstawiających akty seksualne z dorosłymi lub
dziećmi, wymuszania seksu czy przemocy. Do człon-
ka badanego podłącza się urządzenie rejestrujące
erekcję. Zainteresowania seksualne czy też orienta-
cja stają się oczywiste, gdy okazuje się, czy badany
jest bardziej pobudzony przez pokazanie stosunku
dwóch dorosłych osób (zainteresowania w normie),
z uczestnictwem dzieci (zainteresowania dewiacyjne
albo pedofilskie), czy też seksu z dorosłym, lecz bez
zgody partnera, wymuszonego przemocą (zaintere-
sowania gwałtem lub dewiacyjne).
Fallometria ma swoje ograniczenia, ale jest uży-
teczna w określaniu obecnych zainteresowań seksu-
alnych [6]. Co ciekawe, Kingston i wsp. [7] odkryli, że
używanie samych kryteriów DSM lub samych testów
fallometrycznych bądź kombinacji obu prowadzi do
niemal identycznego klasyfikowania molestujących
dzieci na pedofilów i nie-pedofilów, choć testy fallo-
metryczne zwykle określały mianem pedofilów
większą liczbę badanych.
Niestety, testy fallometryczne nie zawsze są dostęp-
ne klinicystom, zatem muszą oni często polegać na
wyciąganiu wniosków z dostępnych im informacji.
W związku z tym ogólnodiagnostyczna wiarygodność
określenia „pedofilia” jest daleka od oczekiwań [8–10].
Problem pogłębia lekkomyślne używanie tego słowa
w literaturze — wielu autorów mianem pedofila okre-
śla każdego, kto molestuje dzieci, czasem pedofilami
określa się tych, którzy wykorzystują nie swoje dzieci.
W niniejszej pracy położono nacisk na to, by pedofila-
mi nazywać tylko tych molestujących, którzy spełniają
aktualne kryteria DSM, i tych, którzy według testów fal-
lometrycznych wykazują dewiacyjne skłonności.
Reakcje pedofilów na leczenie
Nie ma publikowanych badań, które porównywa-
łyby rezultaty leczenia pedofilii i nie-pedofilii. Na szczę-
ście dostępne są odpowiednie dane z raportu o dłu-
gotrwałych wynikach programu opartego na leczeniu
przez uczestnictwo w życiu społecznym [11]. W orygi-
nalnym artykule opisany odsetek recydywy pochodzi
zarówno z oficjalnych, jak i nieoficjalnych źródeł.
W rezultacie odsetek popełniających kolejny raz prze-
stępstwo jest od dwóch do trzech razy większy niż wy-
nikałoby to z danych oficjalnych. W tym artykule przed-
stawiono tylko dane oficjalne, aby czytelnikom było
łatwiej porównać je z innymi badaniami.
Wśród 58 nieleczonych przestępców 18 zostało
zdiagnozowanych jako pedofile albo przez biegłych
psychiatrów, po uprzedniej konsultacji z naszą kliniką,
albo zdiagnozowanych u nas. Całkowity odsetek re-
cydywistów wśród nieleczonych wyniósł, zgodnie
z danymi Kanadyjskiego Policyjnego Centrum Infor-
macyjnego (CPIC,
Canadian Police Information Cen-
tre
), 16,4%. Sposród 18 zdiagnozowanych pedofilów
5 popełniło przestępstwo ponownie, co daje odsetek
recydywy na poziomie 27,8%. A zatem, odsetek recy-
dywistów wśród nieleczonych pedofilów był niemal
dwukrotnie większy niż odsetek dla całej grupy, zgod-
nie z oczekiwaniami większości klinicystów. Jednak
w grupie leczonych odsetek recydywy był prawie rów-
ny dla pedofilów i nie-pedofilów.
Spośród 68 leczonych w naszym badaniu 22 zdia-
gnozowano jako pedofilów, podobnie w grupie niele-
czonych. Następnie za pomocą testów fallometrycz-
nych przebadano tych 22 badanych, 17 z nich speł-
niało fallometryczne kryteria pedofilii (ich pobudli-
wość w stosunku do dzieci była ok. 80% większa niż
w stosunku do osób dorosłych). Zatem, wedle diagno-
zy i fallometrii, 17 z nich jest pedofilami.
34
www.seksuologia.med.pl
William L. Marshall,
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
Całkowity odsetek recydywy dla grupy leczonej
wyniósł 6,8%. Jednak z 17 mężczyzn, jednoznacznie
sklasyfikowanych jako pedofile, recydywistą został
tylko 1. Ten odsetek recydywy (5,9%) wśród pedofi-
lów jest nieco niższy niż odsetek dla 51 nie-pedofilów
oraz niższy niż procent recydywistów obliczony dla
całej grupy. Jeśli polegano by wyłącznie na diagno-
zach psychiatrów, wyniki byłyby dosyć podobne;
w obu przypadkach leczeni „pedofile” radzili sobie
przynajmniej tak dobrze jak nie-pedofile. Ponadto le-
czeni pedofile dużo rzadziej niż nieleczeni (5,9%) po-
nownie popełniają przestępstwo (27,8%). Zatem,
mimo małej liczby badanych, wynik zdaje się prze-
czyć poglądowi o nieuleczalności pedofilii.
korzystują seksualnie dzieci [17–19], chociaż propo-
nowano pewne oparte na faktach teorie wyjaśniają-
ce. Dotyczyły one różnych doświadczeń z dzieciństwa,
wieku dojrzewania i dorosłości, które mogłyby rozwi-
nąć seksualne zainteresowanie dziećmi.
Około 50% molestujących obce dzieci, zidentyfi-
kowanych w testach fallometrycznych, wykazywało
większą pobudliwość wobec dzieci niż dorosłych
bądź jednakową pobudliwość wobec obu, albo po-
budliwość wobec dzieci będącą w 80% tak silną, jak
wobec dorosłych. Wobec każdej z tych grup rozwa-
żano leczenie skierowane na zmianę tych dewiacyj-
nych zainteresowań. Jednak nawet ci, których pobu-
dliwość wobec dzieci wynosi 80–100% pobudliwości
wobec dorosłych i których uznaje się za dewiantów
potrzebujących specjalnego leczenia, nie mają do-
kładnych seksualnych preferencji
Modyfikacja dewiacyjnych
zainteresowań seksualnych
seksualnych preferencji
wobec dzieci
— można jedynie powiedzieć, że mają wobec nich
zainteresowania seksualne
seksualnych preferencji
Przeciw poglądowi, jakoby pedofilia była nieule-
czalna, przemawia ogromna liczba wyników badań.
Jednak wcześniej należy przedyskutować znaczenie
takich wyrażeń, jak „zainteresowania seksualne”,
„preferencje seksualne” oraz „orientacja seksualna”.
O
rientacja seksualna
zainteresowania seksualne
.
Dla wygody, w niniej-
szej pracy autor odniesie się do obu grup wykorzy-
stujących dzieci (posiadających preferencje i prze-
jawiających zainteresowanie dziećmi) jako mających
dewiacyjne zainteresowanie seksualne dziećmi.
Jeżeli prawdą jest, że zainteresowania seksual-
ne są nabyte — pojawia się też możliwość ich cof-
nięcia. To założenie jest w praktyce główną ideą,
na której oparto wszystkie behawioralne metody po-
stępowania mające na celu zmianę orientacji. Me-
tody te przybrały wiele form, o wiele za dużo, by je
tu opisać. Owe procedury były skuteczne nawet na
początku stosowania (historyczne przeglądy Mar-
shall i Laws [20] oraz Laws i Marshall [21]) [22–25].
Autor i wsp. pisali wcześniej o serii kontrolowanych
badań nad pojedynczymi przypadkami [26– 31) do-
tyczących behawioralnych metod postępowania
z 10 pedofilami (zdiagnozowanymi zarówno przez
psychiatrów, jak i za pomocą testów fallometrycz-
nych). Na podstawie ocen zastosowania leczenia
behawioralnego wykazano znaczący spadek pobu-
dliwości wobec dzieci oraz długotrwałą eliminację
zachowań dewiacyjnych. Wpisanie do narodowej
bazy danych CPIC umożliwiło ulepszenie metod
długotrwałej obserwacji. Dzięki temu łatwiej było się
dowiedzieć, że żadnego z tych 10 pedofilów nie ska-
zano ponownie przez ostatnie 30 lat. Warto też
wspomnieć, że fallometrie wykonywane do 2 lat po
leczeniu wykazywały konsekwentnie normalne za-
interesowania seksualne. Odkrycia te są zbieżne
z innymi licznymi sprawozdaniami spotykanymi
w literaturze, wykazującymi zarówno stabilne zmia-
ny zainteresowań seksualnych przez długi czas, jak
i znaczący spadek (w wielu przypadkach elimina-
cję) odsetka recydywistów.
rientacja seksualna
odnosi się do preferowania
dorosłych kobiet lub mężczyzn (orientacja na płeć),
z czym się zgadza autor niniejszej pracy. Próby zmia-
ny orientacji (które ograniczały się do usiłowania zmia-
ny homoseksualnych mężczyzn w heteroseksualnych)
przerwano w większości krajów zachodnich w latach
60. i 70. XX wieku, częściowo z powodu niepowodze-
nia, przynajmniej z wyłącznymi homoseksualistami [12].
Wraz ze zmianą nastawienia społeczeństwa do homo-
seksualizmu, większość klinicystów odmawia prób
zmiany orientacji seksualnej. Mając na względzie to,
że nastawienie do terapii zmieniło się radykalnie po
1970 roku, pytanie, czy zmiana orientacji jest możliwa,
pozostaje nadal otwarte. Jednak niezależnie od odpo-
wiedzi, faktem jest, że próby przemiany homoseksu-
alistów w heteroseksualistów często motywuje się
krzywdzącymi i bezpodstawnymi wyobrażeniami o ho-
moseksualizmie, co nie może mieć miejsca w klinice.
Preferencje seksualne
Preferencje seksualne opisują specyficzne dla
danej osoby poszczególne formy aktywności seksu-
alnej, wiek partnera czy specjalne formy stymulacji
(np. fetysze). Podczas gdy istnieją dowody sugerują-
ce biologiczne podstawy męskiego homoseksualizmu
[13], nie ma żadnych wskazujących na istnienie wro-
dzonego pociągu do dzieci [14, 15]. Tymczasem ist-
nieje pewien, bardzo słaby, dowód na to, że u małej
części molestujących dzieci występuje uszkodzenie
neurologiczne, takie samo jak to, które wykryto
u wszystkich typów przestępców [16]. Nie wiadomo
jednak dokładnie, dlaczego niektórzy mężczyźni wy-
www.seksuologia.med.pl
35
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
zainteresowania seksualne
zainteresowania seksualne
rientacja seksualna
rientacja seksualna
Preferencje seksualne
Seksuologia Polska 2008, tom 6, nr 1
Źródła pedofilii i jej kompleksowe
leczenie
z dorosłymi oraz zapewnić im możliwości użycia ich
w praktyce, powinno to doprowadzić do zaniku seksu-
alnych zainteresowań dziećmi, a w związku z tym do
wzrostu zainteresowania dorosłymi.
W celu poddania tej idei najcięższej próbie autor
przeprowadził [43] dokładną selekcję osób molestu-
jących dzieci, które podczas testów fallometrycznych
wykazywały większą pobudliwość wobec dzieci niż
dorosłych. Co więcej, spośród nich wybrano tylko tych,
którzy mieli wiele ofiar, a przestępstwa powtarzały się
przez wiele lat. Większość z nich stosowała wobec ofiar
penetrację waginy lub odbytu penisem oraz używała,
w różnym stopniu, przemocy. Wszyscy przyznawali, że
ich zainteresowanie seksualne dziećmi trwa od daw-
na, co objawiało się zarówno w rzeczywistości, jak
i w częstych fantazjach seksualnych podczas mastur-
bacji. Wszyscy zostali zdiagnozowani przez biegłych
psychiatrów jako pedofile, wykazywali dużą pobudli-
wość wobec dzieci w teście fallometrycznym.
Autor pracy wybrał tylko tych dość dewiacyjnych
molestujących, którzy też dokładnie spełniali kryte-
ria pedofilii. Zostali oni poddani programowi lecze-
nia kompleksowego, a oprócz tego celowo zabronił
wspominania o dewiacyjnych zachowaniach seksu-
alnych i nie używał żadnych środków mających na
celu modyfikację tych zachowań. Ważne jest, że
w więzieniu, w którym przebywali badani, skazani mo-
gli odbywać „wizyty małżeńskie” ze swoimi partne-
rami seksualnymi. Niektórzy badani wykorzystywali
to i, mimo określonych zainteresowań seksualnych,
utrzymywali relacje z dorosłymi przez pewien czas
poprzedzający skazanie, a ci dorośli byli partnerami
podczas wizyt małżeńskich. Inni wiązali się podczas
pobytu w więzieniu z kobietami poznanymi listownie
albo podczas wolontariatu.
Kingston i wsp. [7] nie znaleźli różnic w prawdo-
podobieństwie bycia w związku małżeńskim wśród
pedofilów i nie-pedofilów, nie powinno więc zaskaki-
wać, że obie te grupy (pedofile i nie-pedofile) miały
partnerów, z którymi widywały się na wizytach mał-
żeńskich. Podczas tych spotkań przestępca i jego
partner przebywali przez maksymalnie dwa dni
w znajdującym się na terenie więzienia małym dom-
ku. To pozwalało im utrwalać umiejętności, których
ich uczono, oraz zapewniało prywatność podczas re-
lacji seksualnych.
Na podstawie testów fallometrycznych wykona-
nych po leczeniu przestępców-pedofilów podczas
opisanych wcześniej badań [43] wykazano normali-
zację zainteresowań seksualnych u każdego z uczest-
ników. Pobudliwość wobec dzieci była znacząco niż-
sza — kilkakrotnie w stosunku do pobudliwości wo-
bec dorosłych, oraz nieco niższa niż przeciętna po-
Według autora niniejszej pracy i innych autorów
[19, 32, 33] mężczyźni zaczynają interesować się sek-
sem z dziećmi (a także chcą z nimi realizować swoje
potrzeby emocjonalne i potrzebę intymności), ponie-
waż nie zdobyli umiejętności, postaw, sztuki panowa-
nia nad emocjami oraz pewności siebie, które są nie-
zbędne, by we właściwy sposób realizować swoje
pragnienia z dorosłymi ludźmi. Na przykład Howells
[34] wykazał, że molestujący dzieci czuli się z nimi
dużo swobodniej, bo postrzegali je jako usłużne, nie-
budzące lęku i łatwe do kontrolowania, podczas gdy
dorośli w oczach tych mężczyzn jawili się jako prze-
rażający, wymagający i dominujący. Autorzy przejrzeli
też dowody, które wskazywały na poważne zakłóce-
nia między molestującymi i ich rodzicami w dzieciń-
stwie, prowadzące do zaburzeń poczucia własnej
wartości i osłabienia umiejętności budowania relacji
[35]. Na podstawie tych dowodów autorzy opracowali
program kompleksowego leczenia, który przez lata
ewoluował [11, 36–38] do obecnego kształtu [39]. Do-
tyka on wielu tematów, takich jak: poczucie własnej
godności, wstydu, radzenia sobie z problemami, em-
patii, zdrowego funkcjonowania seksualnego, relacji
i budowania intymności, jak też samodzielnego kon-
trolowania emocji i zachowań. Dodatkowo wspoma-
ga leczonych przestępców w tworzeniu długotermi-
nowych planów, nakierowanych na prowadzenie lep-
szego, przynoszącego spełnienie życia [40]. Oczywi-
ście, dla pedofilów wprowadza się specjalne proce-
dury, by zmienić ich dewiacyjne zainteresowania sek-
sualne [41].
W celu sprawdzenia, czy pedofile rzeczywiście in-
teresują się dziećmi dla seksu, intymności i pociesze-
nia, ponieważ nie mają umiejętności niezbędnych do
tworzenia normalnych relacji z dorosłymi, autor prze-
prowadził badania z udziałem starannie wyselekcjo-
nowanych osób molestujących dzieci, o silnych zacho-
waniach dewiacyjnych. Jeśli teoria autora pracy i wsp.
jest prawdziwa, to wykorzystujący dzieci, którzy umieją
budować związki z dorosłymi (tzn. posiadają odpo-
wiednie umiejętności, postawy i poczucie własnej war-
tości) i mają możliwość wdrożenia tych umiejętności
w życie, powinni po prostu przestać interesować się
dziećmi. W badaniach doświadczalnych nad zanikiem
wcześniej pożądanego zachowania wykazano, że pro-
ces zaniku (utrata początkowo pożądanej reakcji) zna-
cząco się zwiększa oraz stabilizuje, kiedy to nowe, na-
gradzające zachowanie zastępuje stare [42]. W sytu-
acji omawianej w artykule znaczy to, że jeśli by u mo-
lestujących dzieci wykształcić umiejętności niezbęd-
ne do utrzymywania intymnych i seksualnych relacji
36
www.seksuologia.med.pl
William L. Marshall,
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
budliwość seksualna wobec dzieci wśród niemolestu-
jących dorosłych mężczyzn. Pobudliwość wobec do-
rosłych po leczeniu niemal zrównała się z przeciętną
dla normalnych mężczyzn. Wyniki te ponownie po-
twierdzają możliwość modyfikacji dewiacyjnych za-
interesowań seksualnych.
12. Feldman M.P., MacCulloch M.J. Homosexual behaviour: Therapy and
assessment, Oxford: Pergamon Press 1971.
13. Kauth M.R. Sexual orientation and identity. W: McAnulty R.D., Burnet-
te M.M. (red.). Sex and sexuality: t. 1. Sexuality today: Trends and
controversies. Praeger, Westport CT 2006; 153–184.
14. Rosen R.C., Beck J.G. Patterns of sexual arousal: Psychophysiological
processes and clinical applications. Guilford Press, New York 1988.
15. Ward T., Polaschek D.L.L., Beech A.R. Theories of sexual offending.
John Wiley&Sons, Chichester UK 2006.
16. Joyal C.C., Black D.N., Dassylva B. The neuropsychology and neurology
of sexual deviance: A review and pilot study. Sexual Abuse: A Journal
of Research and Treatment 2007; 19: 155–173.
17. Laws D.R., Marshall W.L. A conditioning theory of the etiology and
maintenance of deviant sexual preferences and behavior. W: Marshall
W.L., Laws D.R., Barbaree H.E. (red.). Handbook of sexual assault: Issu-
es, theories, and treatment of the offender. Plenum Press, New York
1990; 209–229.
18. Marshall W.L., Barbaree H.E. An integrated theory of sexual offending.
W: Marshall W.L., Laws D.R., Barbaree H.E. (red.). Handbook of sexual
assault: Issues, theories, and treatment of the offender. Plenum Press,
New York 1990; 257–275.
19. Marshall W.L., Marshall L.E. The origins of sexual offending. Trauma,
Violence&Abuse: A Review Journal 2000; 1: 250–263.
20. Marshall W.L., Laws D.R. A brief history of behavioral and cognitive
behavioral approaches to sexual offender treatment: cz. 2. The mo-
dern era. Sexual Abuse: A Journal of Research and Treatment 2003;
15: 93–120.
21. Laws D.R., Marshall W.L. A brief history of behavioral and cognitive-
behavioral approaches to sexual offender treatment: cz. 1. Early deve-
lopments. Sexual Abuse: A Journal of Research and Treatment 2003;
15: 75–92.
22. Kelly R.J. Behavioral re-orientation of pedophiliacs: Can it be done?
Clinical Psychology Review 1982; 2: 387–408.
23. Laws D.R., Marshall W.L. Masturbatory reconditioning with sexual de-
viates: An evaluative review. Advances in Behaviour Research and The-
rapy 1991; 13: 13–25.
24. Quinsey V.L., Earls C.M. The modification of sexual preferences.
W: Marshall W.L., Laws D.R., Barbaree H.E. (red.). Handbook of sexual
assault: Issues, theories, and treatment of the offender. Plenum Press,
New York 1990; 279–295.
25. Quinsey V.L., Marshall W.L. Procedures for reducing inappropriate se-
xual arousal: An evaluation review. W: Greer J.G., Stuart I.R. (red.).
The sexual aggressor: Current perspectives on treatment. Van Nostrand
Reinhold, New York 1983; 267–289.
26. Marshall W.L. A combined treatment method for certain sexual devia-
tions. Behaviour Research and Therapy 1971; 9: 292–294.
27. Marshall W.L. Satiation therapy: A procedure for reducing deviant se-
xual arousal. Journal of Applied Behavioral Analysis 1979; 12: 10–22.
28. Marshall W.L. Olfactory aversion and directed masturbation in the mo-
dification of deviant preferences; A case study of a child molesters.
Clinical Case Studies 2006b; 5: 3–14.
29. Marshall W.L. Covert association: A case demonstration with a child
molester. Clinical Case Studies 2007; 6: 218–231.
30. Marshall W.L., Babaree H.E. The reduction of deviant arousal. Criminal
Justice and Behavior 1978; 5: 294–303.
31. Marshall W.L., Lippens K. The clinical value of boredom: A procedure
for reducing inappropriate sexual interests. Journal of Nervous and
Mental Diseases 1977; 165: 283–287.
32. Marshall W.L., Anderson D., Fernandez Y.M. Cognitive behavioural tre-
atment of sexual offenders. John Wiley&Sons, Chichester UK 1999.
33. Marshall W.L., Fernandez Y.M., Marshall L.E. Serran G.A. (red.). Sexu-
al offender treatment: Controversial issues. John Wiley&Sons, Chiche-
ster UK 2006a.
34. Howells, K.. Some meanings of children for pedophiles. In W: Cook M.,
Wilson G. (red.). Love and attraction: An international conference. Per-
gamon Press, Oxford 1979; 519–526.
35. Starzyk K.B., Marshall W.L. Childhood, family, and personological risk
factors for sexual offending. Aggression and Violent Behavior: A Re-
view Journal 2003; 8: 93–105.
36. Marshall W.L. Assessment, treatment, and theorizing about sex offen-
ders: Developments over the past 20 years and future directions. Cri-
minal Justice and Behavior 1996; 23: 162–199.
37. Marshall W.L., Earls C.M., Segal Z.V., Darke J. A behavioral program
for the assessment and treatment of sexual aggressors. W: Craig K.,
McMahon R. (red.). Advances in clinical behavior therapy. Brunner/
/Mazel, New York 1983; 148–174.
38. Marshall W.L., Williams S. A behavioral approach to the modification
of rape. Quarterly Bulletin of the British Association for Behavioural
Psychotherapy 1975; 4: 78.
Wnioski
Opisane badania oraz liczne raporty w literaturze
przestępstw seksualnych wskazują, w mniemaniu
autora, że pedofile mogą być poddani zakończonej
sukcesem psychoterapii tak samo jak nie-pedofile
molestujący dzieci. Obie te grupy wykazują dużo
niższą recydywę po wyjściu z więzienia — odsetki są
niemal równe. Ponadto wykazano, że włączenie spe-
cjalnych procedur behawioralnych, mających na celu
zmianę zainteresowań seksualnych pedofilów, fak-
tycznie te zainteresowania zmienia, a normalizuje się
je poprzez leczenie. Wydaje się również, że zapew-
nienie pedofilom umiejętności, postaw oraz poczucia
własnej wartości, niezbędnych do budowania relacji
intymnych i seksualnych z dorosłymi, normalizuje ich
zainteresowania bez konieczności koncentrowania
się na dewiacjach. Długotrwałe badania nad recy-
dywą wśród molestujących dzieci, włączając w to
pedofilów, wskazują, że odsetek recydywy wśród le-
czonych jest dużo niższy niż wśród nieleczonych,
a co najważniejsze, wydaje się, że reakcja na lecze-
nie między pedofilami i nie-pedofilami nie różni się.
Piśmiennictwo
1. American Psychiatric Association. Diagnostic and statistical manual
of mental disorders (3rd ed. rev.). Washington, DC 1980; 271.
2. American Psychiatric Association. Diagnostic and statistical manual
of mental disorders (4
th
ed.). Washington, DC 1984.
3. American Psychiatric Association. Diagnostic and statistical manual
of mental disorders. Washington, DC 1987; 85.
4. Freund K. Erotic preference in pedophilia. Behaviour Research and The-
rapy 1967; 5: 339–348.
5. Murphy W.D., Barbaree H.E. Assessments of sex offenders by measu-
res of erectile response: Psychometric properties and decision making.
Safer Society Press, Brandon VT 1994.
6. Marshall W.L., Fernandez Y.M. Phallometric testing with sexual offen-
ders: Theory, research, and practice. Safer Society Press, Brandon VT
2003.
7. Kingston D.A., Firestone P., Moulden, H.M., Bradford J.M. The utility
of the diagnosis of pedophilia: A comparison of various classification
procedures. Archives of Sexual Behavior 2007; 36: 423–436.
8. Levenson J.S. Reliability of sexually violent predator civil commitment
criteria. Law&Human Behavior 2004; 28: 357–368.
9. Marshall W.L. Pedophilia: Psychopathology and theory. W: Laws D.R.
O’Donohue W. (red.). Handbook of sexual deviance: Theory and ap-
plication. New York: Guilford Press 1997a; 152–174.
10. Marshall W.L. Diagnostic problems with sexual offenders. W: Marshall
W.L., Fernandez Y.M., Marshall L.E. Serran G.A. (red.). Sexual offen-
der treatment: Controversial issues. John Wiley&Sons, Chichester UK
2006a; 33–43.
11. Marshall W.L., Barbaree H.E. The long-term evaluation of a behavioral
treatment program for child molesters. Behaviour Research and The-
rapy 1988; 26: 499–511.
www.seksuologia.med.pl
37
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
Czy pedofilia jest uleczalna? Wyniki badań północnoamerykańskich
[ Pobierz całość w formacie PDF ]